Rozdział 4

Jesteście kochani :* Dziękuje wam za wszystkie komentarze jakie dostałam :* Dzisiaj troszkę krócej i bez akcji, ale od przyszłego rozdziału znów zrobi się ciekawie :D

-Co ty, wróżbita Maciej? - odezwałam się niechętnie do Martina - Powiedziałeś, że możemy zostać zaatakowani i nagle hop siup jakiś kundel nas atakuje.. Coś mi tu śmierdzi...

Siedzieliśmy w małej kawiarence niedaleko mojego domu. Martin uparł się, że musi ze mną porozmawiać a ja, jak tylko upewniłam się, że Jasonowi nic się nie stało, zgodziłam się. Teraz młody zajadał lody z malinami, a ja siedziałam przy stoliku z Martinem, słuchając, co ma mi do powiedzenia.

-To był piekielny ogar - westchnął - dobrze, że zdążyłem tu dotrzeć na czas... 

-Skąd wiedziałeś, gdzie nas szukać?

Spojrzał na mnie zamyślony...

-Ile wiesz? 

Nie wiedziałam o co mu chodzi. 

-O czym niby mam wiedzieć?

-Kim jest wasz ojciec na przykład - odezwał się, patrząc na mnie badawczo.

-Na pewno nie takim starym pedofilem jak ty - odgryzłam się. W końcu to ja chciałam się czegoś od niego dowiedzieć, a teraz on mi zadaje głupie pytania... 

Na twarzy Martina pojawiło się zaskoczenie, tak widoczne, że to aż było śmieszne.

-Pe... Pedofilem? - aż się odsunął -Nie jestem pedofilem! Na świętą Herę i jej krowy, nawet o tym nie pomyślałem! 

Wydawał się autentycznie oburzony i przerażony tym zarzutem. Zlitowałam się nad nim.

-Mój ojciec jest wysoki, dobrze zbudowany i ma oczy koloru burzowych chmur. Jest poważny, ale dość miły. Jednak zostawił moją mamę, więc jest zarozumiałym dupkiem... 

-A dlaczego narysowałaś pioruny wokół jego postaci na swoim rysunku? 

-Bo mi się kojarzył z burzą? 

Jęknął i schował twarz w dłoniach. Potem westchnął głęboko i spojrzał na mnie.

-Thalio, to co teraz powiem będzie dla ciebie bardzo ważne. Waszym ojcem jest bóg niebios, piorunów i burzy. 

Tak. Ten koleś lepiej wiedział kim jest mój ojciec niż ja... Wstałam, myśląc, że to wariat, jednak chwycił mnie za rękę.

-Posłuchaj mnie do końca, później możesz odejść - spojrzał na mnie błagalnie - Zrozum, chcę ci pomóc! 

Zostałam.

-Bogowie Greccy naprawdę istnieją i nie, nie zwariowałem. Ten potwór, który cię zaatakował to był piekielny ogar - żyją w Hadesie, ale nie są zbyt posłuszne panu tych ziem... Ale bogowie mogą ich przymusić do spełnienia ich poleceń. Kojarzysz mit o Heraklesie? 

-Nieślubny syn Zeusa, nękany przez Herę. Wykonał 12 prac, których nikt normalny nie pamięta...

-Ej, ja pamiętam! 

-Mówiłam "normalny". - uśmiechnęłam się słodko - A więc co z nim?

Wyłapał obelgę i spojrzał na mnie zaciskając zęby, jednak ciągnął dalej.

-Był prześladowany przez Herę, bo był nieślubnym dzieckiem Zeusa. A ty jesteś córką Gromowładnego. Nie wiem czemu, ale twój brat nie jest synem Zeusa, tylko jego wersji rzymskiej - Jupitera...

-Że co? - nie zrozumiałam.

Facet naprawdę musiał mieć nasrane we łbie, aby wymyślać takie kretyństwa... 

-Ech, jakby ci to wyjaśnić... Rzymianie i Grecy inaczej patrzyli na bogów. Mieli różny światopogląd, dlatego bogowie jednych i drugich, chociaż niby byli tymi samymi osobami, to mieli inne cechy. Wytworzyli w sobie takie jakby alter ego, drugą świadomość, a co za tym idzie i drugi byt. Tak więc ty jesteś córką Zeusa, a twój brat... Jason, tak? ...Jupitera. Co więcej, dzieci wielkich bogów - Zeusa, Posejdona i Hadesa są źle widziane przez innych - mają większe moce, ale ta moc może się obrócić przeciwko Olimpowi. Dlatego też ci bogowie złożyli przysięgę o nieposiadaniu potomstwa z ludzkimi kobietami. 

-Eeee, a ja?

Martin spojrzał na mnie znacząco.

-No to klops... -skrzywiłam się - Hera będzie chciała mnie zabić, bo jej mąż ją zdradził, bogowie będą chcieli mnie się pozbyć, bo mogę stanowić dla nich zagrożenie... Ktoś jeszcze? 

Sarkazm w moich słowach chyba mu umknął, bo przytaknął.

-Tak. Jesteś herosem - półbogiem, jak kto woli i wszystkie potwory, takie jak piekielne ogary, harpie, cyklopy czy inne będą próbowały cię zabić. 

No tak. Moje życie właśnie nabrało barw... 

Martin tłumaczył mi wszystko co powinnam wiedzieć. Opowiadał o bogach, o życiu herosów, o obozie w którym wszystkie dzieci półkrwi są bezpieczne, o tym, że herosi rzadko dożywają dwudziestki, o snach, które miewają, a które nie są zwykłymi majakami mózgu, tylko pokazują nam to, co się stanie w przyszłości, albo to, co dzieje się teraz, ale gdzieś indziej i co ma wpływ na nasze życie. To właśnie dzięki swoim snom wiedział, gdzie znaleźć mnie i Jasona. Dopiero teraz podziękowałam mu za uratowanie nam życia. Wtedy też zaczął opowiadać o sobie. 

Był synem Hefajstosa - boga ognia i rzemieślników. Sam skupiał się na kamerach, aparatach fotograficznych i elektronice, chociaż umiał wykuć miecz, czy zbroję. Dorabiał czasem jako dziennikarz i paparazzi, ale to raczej hobbystycznie. Nie miał dziewczyny, ani dzieci. Miał kiedyś młodszą siostrę, ale zginęła, zabita przez potwora. Przypominałam ją - według tego co mówił, dlatego postanowił nam pomóc. Wiedział, że jako dzieci pana niebios będziemy musieli stanąć przed większymi oczekiwaniami, ale i kłopotami niż inni herosi. 

Potem dał mi specjalny telefon - taki, którego potwory nie mogły namierzyć, a z którego mogłabym zadzwonić do niego, gdybym miała jakieś kłopoty. Tak w ogóle to wiecie, że potwory przyciągane są przez elektronikę? Telefony, laptopy tylko przyciągają je bliżej... Co one, łapią sygnał herosów jak wifi? A Martin pracował w elektronice - tak logicznie... No ale skoro umiał zagłuszyć to przyciąganie, to czemu nie? Dał mi też swój łańcuszek, zmieniający się w włócznię. Na moje pytanie, czym się  sam będzie bronił machnął ręką, twierdząc, że takich rzeczy ma na kopy - jego ojciec jest bogiem kowalstwa. Odprowadził mnie pod sam dom i  na odchodnym życzył powodzenia. 

-Mamo? To prawda, że moim ojcem jest Zeus?

Siedziałam na podłodze, otulona kocem i wpatrywałam się w kominek, a Beryl siedziała za mną i czesała mi włosy. Na moje pytanie zesztywniała a jej dłonie znieruchomiały.

-Skąd wie... - urwała - Skąd ci to przyszło do głowy? Przecież Zeus to bóg, jak mógłby być czyimkolwiek ojcem? 

Odwróciłam się i spojrzałam jej w oczy. Wyglądała tak przekonująco - przecież była aktorką. Ale ten moment zawahania zdradził wszystko... To, co mówił Martin było prawdą.

Miałam przekichane. 

~Thalia

~Rejwen